Web - Windows - iPhone
گواهی مي‌دهم به وحدانيّت و فردانيّت تـو و از تـو مي‌طلبم آنچه را كه به‌دوامِ مُلك و مَلَكوت باقی و پاينده است. توئی مالكِ مَلَكوت و سلطانِ غيب و شهود. ای پروردگار، مسكينی به‌بحرِ غنايت توجّه نموده و سائلی به‌ذيلِ كرمت اقبال كرده، او را محروم منما. توئی آن فَضّالی كه ذرّاتِ كائنات بر فَضلت گواهی داده، توئی آن بخشنده‌ای كه جميع مُمكِنات بر بخششت اعتراف نموده. اين بنده از كُلّ گذشته و به‌حِبالِ جود و اَذيال كَرمت تَمَسُّك و تَشَبّث جُسته و در جميع احوال به‌تو ناظر و تو را شاكر، اگر اِجابت فرمائی مَحمودی در امر و اگر ردّ نمائی مُطاعی در حُكم. توئی آن مقتدری كه كُلّ نزد ظهورش عاجز و قاصر مشاهده شوند. ای كريم، اين عبد را به‌خود وا مگذار. توئی قادر و توانا و مالكِ جود و عطا.
-حضرت بهاء اللهای پروردگارِ مهربان، اين ياران خويش را از بيگانه و خويش بيزار نما و به‌نفحاتِ رياضِ ملکوت ابهايت همراز و دمساز فرما، چشم‌ها را به مشاهدۀ انوار روشن نما و جان‌ها را گُلزار و چمن، قلوب را حديقۀ وفا کن و صدور را مَعينِ فيوضاتِ ملأ اعلی، فيضِ روح القدس ارزان فرما و قوّت روح‌الامين رايگان کن تا دوستانت به قوّتِ لاهوتی و قدرتِ ملکوتی و سطوتِ جبروتی و تأييدی سمائی و جنودی آسمانی و نَفَسی رحمانی و بخششی يزدانی و يدِ بيضائیِ کليمی و نفحۀ مسيحائی و خَلَّتی خليلی و مَحبّتی حبيبی و جمالی يوسفی و اشتياقی يعقوبی و صبری اَيّوبی بر خدمتت قيام نمايند. رَبِّ وفّقهم علی ذلک اِنّکَ اَنتَ القويّ القدير.
-حضرت عبدالبهاءای خدای یگانه، این بندۀ خویش را طراز دیباج کینونات فرما و این عبد را در بینِ ملأ امکان به تاجِ عبودیّت سرفراز کن، این بینوا را به صرفِ عنایت پُِر نوا کن و این بی‌سر و سامان را در پناهِ خویش سر و سامانی بخش، از کأسِ انقطاع بنوشان و از جامِ عنایت سر‌مست نما، بندۀ ضعیف چه‌تواند و پشۀ نحیف چه پرواز نماید، اوجِ عزّت کجا بال و پرِ مرغِ ذلّت کجا. ای پروردگار، تو تایید فرما، تو توفیق بخش انکَ اَنت الکریم.
-حضرت عبدالبهاءای پروردگار، ايـن بندۀ درمانده را در کَهفِ مَنيعت مأوی ده و در مَلاذ رَفيعت مسکن بخش، شمع روشنی در قلبش بر افـروز و چشمۀ سلسبيلی از دلش جاری کن، ابـوابِ فيض بر رخش بر گشا و اَسرارِ غيب به فؤادش الهام فـرما. تـوئی نصير تـوئی ظَهير تـوئی مُجير تـوئی دستگير، چون به تـو پردازيم از همه چيز آزاديم، چـون بـه پيمان و ايمانِ تـو ثـابت و استواريم از غير تـو بيزاريم. پـروردگارا رحم کـن استقامت بخش.
-حضرت عبدالبهاءای پروردگار، ايـن گنه‌کار را از اغيار بيزار نما و به محبّتِ خويش گرفتار نما، از بند و کمندِ هَوی و هَوس رها کن و در دامِ محبّتِ جمالِ ابهی بيفکن تا آنچه غير اوست فراموش کنم و از بادۀ محبّتت سَرمست و مَدهُوش گردم. ای خداوند، نادانم و به گُمانِ خويش گرفتار، چاره‌ای کن و اين افتاده را از نفسِ اَمَّاره نجات بخش، هر دم وسوسه‌ای نمايد و در هر نَفَس دامِ تازه‌ای نهد. ای خداوند، تو نجات بخش و رهائی ده و به نفحاتِ قدسِ خويش چاره‌ای کن شايد اين دل از عالمِ آب و گِل رهائی يابد و در اوجِ رحمانی پروازی نمايد و به روحِ اِنقطاع بياسايد.
-حضرت عبدالبهاءای خداوند مهربان، عنايتی فرما و مُوهبتی بنما تا همّت اين بينوايان بلند گردد و بند‌ها بُگسَليم و از بيگانگان بيزار شويم و به تو دل بنديم و به تمامی در دامِ عشقت گرفتار شويم، آتشی در دل بر فروزيم و حُجباتِ ماسِوی بسوزيم و چشم از مادون بدوزيم و به مشاهدۀ جمال در ملکوتِ ابهايت باز کنيم.
-حضرت عبدالبهاءای دلبرِ ابهی ای محبوبِ یکتا، دل از هر دو جهان برداشتیم چون عَلَمِ محبّت برافراشتیم، رخ از عالم و عالمیان برتافتیم چون رویِ دلجوی تو یافتیم، چشم از غیر تو بستیم چون به جمالِ تو گشودیم. ای معشوقِ حقیقی، پرتوی در دل‌ها افکن و جلوه‌ای در قلوب بنما تا از هر قیدی آزاده گردیم و بکلّی گرفتار تو شویم، شعلۀ میثاق گردیم و نُجومِ بازغه از مَطلَعِ اشراق.
-حضرت عبدالبهاءای پروردگار تـوانـا، اين بندگان نـاتـوانت را از قيـود هستی آزادی بخش و از دام خـود پـرستی رهائی ده، جميع مـا را در پنـاهِ عِنايت منزل و مأوی ده و کلّ ما را در کَهفِ حفظ و حِراست و اِنقطاع و حُرّيّت از شئون نفس و هوی نجات بخش تـا جميع متّفق و متّحد شده در ظلّ خيمۀ يک‌رنگ تـو آئيم و از صِراط گذشته در جنّتِ ابهـی وحدتِ اصليّه داخل گـرديم. اِنّکَ اَنتَ الکريم اِنّکَ انت الـرّحيم لا اِله الّا انت القـويّ القـدير.
-حضرت عبدالبهاءای خداوندِ مهربان، اين دل را از هر تَعلّقی فارغ نما و اين جان را به هر بشارتی شادمانی بخش، از قيدِ آشنا و بيگانه آزاد کن و به محبّتِ خويش گرفتار نما تا بکُلّی شيدایِ تو گردم و ديوانۀ تو، جز تو نخواهم و جز تو نجويم و به‌غير از تو نپويم و بجز رازِ تو نگويم، مانند مـرغِ سحر در دامِ محبّت تو گرفتار گردم و شب و روز بنالم و بزارم و بگريم و بگويم: يا بهاء‌الابهی.
-حضرت عبدالبهاءای متوجّه اِلی اللّه، چشم از جميعِ ماسِوی بَر بَند و به مَلَکوتِ ابهی بَر گشا، آنچه خواهی از او خواه و آنچه طلبی از او طلب، به نظری صد هزار حاجاتت روا نمايد و به التفاتی صد هزار درد بی درمان دوا کند و به انعطافی زخم‌ها را مَرهم نهد و به نگاهی دل‌ها را از قيد غم برهاند، آنچه کند او کند ما چه توانيم کرد، يَفعل ما يَشاء و يَحکُمُ ما يُريد است، پس سَرِ تسليم نـِه و توکّل بر رَبِّ رحيم بـِه. والبهاء عليک.
-حضرت عبدالبهاء